lis 08 2009
Szkoła niemiecka i anglosaska
Robert Kiyosaki w swojej interaktywnej książce „Spisek Bogatych” czasowo dostępnej przez Internet wspomina w czwartym rozdziale o tych dwóch tytułowych szkołach. Notabene polecam inne książki tego bardzo kontrowersyjnego autora. Sam przejąłem od niego niektóre idee oraz styl myślenia w pewnych sprawach, co bardzo przyspieszyło osiągnięcie mojej małej wolności finansowej. Wracając jednak do szkół autor zastanawia się, czy czeka nas kryzys w stylu amerykańskim, czy też w stylu niemieckim? Kryzys w stylu amerykańskim- anglosaskim (np. ten z 1929 roku) lub też japońskim to kryzys spowodowany przez deflację – ciągły spadek cen. Natomiast za kryzysem w stylu niemieckim stoi inflacja – ciągły wzrost cen. Tego typu inflacyjne doświadczenie Polacy przeżywali niedawno w latach 80-ych. W tym przedostatnim kryzysie z 1929 roku, rząd amerykański nie mógł drukować pieniędzy, co powodowało spadek cen, teraz natomiast drukuje je bez opamiętania!!! Dlatego końcową konkluzją autora jest, że czeka nas prawdopodobnie hiperinflacja, na którą nieliczni są przygotowani. Wraz z autorem przytaczam poniżej historię z Republiki Weimarskiej, którą także osobiście pamiętam z mojego szkolnego podręcznika historii.
Pewna kobieta wiozła taczkę niemieckich marek do piekarni, żeby kupić chleb. Wchodząc do piekarni, zostawiła przed wejściem taczkę z pieniędzmi, a złodzieje ukradli jej taczkę, ale marki zostawili. Oto jakie wyniszczające skutki przynosi hiperinflacja.
Zamykając ten wątek, miejmy nadzieje, że uda nam się uniknąć w najbliższej przyszłości obu tych rodzajów plag kryzysowych. Robert jednak nie wspomina, że istnieją także dwie szkoły inwestowania, jedna niemiecka a druga anglosaska. Ta druga jest bardziej preferowana przez rządy i naszą obecną cywilizację. Polega ona na inwestowaniu na kredyt lub z wykorzystaniem tzw. dźwigni finansowej. Ta dźwignia finansowa w różnej maści instrumentach finansowych okazała się ostatnia groźną maczugą, która wielu ludziom, tudzież instytucjom dała mocno popalić. Nadal jednak państwo zachęca nas do konsumowania na kredyt, kupowania nieruchomości obciążonych hipoteką bankową na dziesiątki lat i zakładania firm za pożyczone pieniądze. Zasada jest niby prosta, zaciągnięty dług zostanie spłacony z przyszłych, jeszcze niezarobionych dochodów lub też wypracowanych zysków. Natomiast szkoła inwestowania w stylu niemieckim zakłada po prostu inwestowanie własnych oszczędności i stroni jak to możliwe od zbytniego się zadłużania. Jest to wolniejsza droga, ale bezpieczniejsza. Niestety nie jest ona hołubiona przez naszą szybką i nienasyconą cywilizację, która nie potrafi czekać i wszystko chce natychmiast mieć. Rząd i cała polityka fiskalna też nie popiera oszczędzania. Przykładem tego działania, mogą być ostatnie zakusy jak zlikwidować lokaty z jednodniową kapitalizacją omijające podatek Belki. Nie wspomnę już o szeregu innych pomysłach jak opodatkować majątek obywateli, który jest obecnie poza kontrolą rządu.
Reasumując to wszystko, nie twierdzę wcale, że jeden styl inwestowania jest gorszy od drugiego. Jestem jednak całkowicie przekonany, że inwestowanie za pożyczone pieniądze to wyższa szkoła jazdy przeznaczona dla doświadczonych i wyrafinowanych inwestorów. Kto takowej wiedzy i doświadczenia nie posiada, ten prosi się o kłopoty i jest nierozgarniętym dawcą kapitału dla kredytodawców i rządu.
Z taką sytuacją mieliśmy do czynienia w przypadku wejścia na giełdę PGE. Gazeta Wyborcza trafnie to podsumowała, że debiut był udany za wyjątkiem leszczy z kredytem. Sam osobiście wziąłem w tym udział, bo była dobra nagonka medialna i mnóstwo chętnych lemingów (ogromna redukcja) idących na rzeź. Gdyby te akcje były notowane już na rynku i doszły do ceny 23 złotych, to nigdy bym ich nie kupił, bo był po prostu za mały potencjał wzrostu! Spektakl jednak został dobrze wyreżyserowany. Banki oraz rząd poszły na całość i zgarnęły całą pulę ze stołu. Sam po niewielkiej części kupiłem za pożyczone pieniądze, ale po całkowitym koszcie kredytu o połowę niższym niż proponowany przez banki przedział 12-15%. Zdawałem sobie sprawę, że przy obecnej sytuacji na rynku, kurs może się otworzyć w okolicach progu rentowności dla zapisów z lewarem, aby leszcze nie za dużo straciły lub zyskały. Dlatego oficjalny koszt kredytu w okolicach w/w przedziału był dla mnie nie do zaakceptowania. Ostatnim sygnałem ostrzegawczym było dla mnie przesunięcie debiutu z czwartku na piątek. Wtedy już byłem wewnętrznie przekonany na 99%, że leszcze dostały dwa dni wytchnienia na lizanie ran przez weekend. Tak a propos, pracowników też bardzo często zwalnia się tuż przed dniem wolnym. W każdym razie ja szybko zamknąłem pozycje ze skromnym zyskiem. Pozostała reszta, która nadal jest pod kreską, powinna dobrze zaklinać kurs przez ten listopadowy weekend.
Przeczytaj podobne artykuły:
